Reena
Reena oogt opgewekt en sociaal. Een jonge vrouw uit Dilbeek met een vriendengroep, plannen en ambitie. Maar zoals bij zovelen, schuilt er achter de glimlach een verhaal dat zelden verteld wordt.
Waarom praten niet vanzelf gaat
“Ik ben iemand die alles eerst zelf probeert op te lossen. Als ik het moeilijk heb, zoek ik eerst afleiding: muziek opzetten, een serie bingen, gaan lopen. Maar praten? Dat komt pas veel later, als het al lukt.” Reena vertelt dat ze vaak een drempel voelt om te praten, zelfs al weet ze dat er mensen zijn die willen luisteren. “Soms wil ik iets kwijt, maar wil ik de sfeer niet verpesten of denk ik dat het probleem van iemand anders erger zijn dan de mijne. En dan zwijg ik.” Zelfbewust voegt ze daar meteen aan toe dat alles voor zich houden maar duurt tot het teveel wordt om dragen en dat opgekropte emoties er hoe dan ook eens uitkomen.
Maar dat luisteren, dat blijkt niet altijd vanzelfsprekend.
“Er zijn momenten waarop ik bijna iets wilde vertellen. Maar dan zei iemand: ‘Dat ken ik, ik had ook eens...’ En het moment was weg. Soms ben je echt aan het opbouwen. Dan moet je dat kunnen afmaken.”
“Ik heb ooit ook hulp gezocht op school, over iets kleins. Maar omdat mijn punten goed waren, werd het weggewuifd. Dan denk je later: als ze me toen al niet begrepen, waarom zou ik nu met iets groters teruggaan?”
Zonder oordeel
Haar vraag is helder: “Ik verwacht geen oplossingen. Ik wil gewoon dat iemand luistert. Even vertellen wat er in mijn hoofd zit, dan is het al wat lichter. Ook al is het een kort gesprek of zeg je iets een beetje tussen de lijnen. Het helpt.”
Reena vond wel eens iemand die luisterde online, anoniem, in een Discord-server. “Daar kon ik gewoon typen: ‘Ik voel me even niet oké.’ Vaak reageerde iemand vriendelijk in privé. We praatten even. En daarna voelde ik me beter. Gewoon omdat ik het ergens kwijt kon. Zonder oordeel. Maar ik denk niet dat dit de beste optie is.”
