Interview met mantelzorger Nicole
Nicole volgde een opleiding mantelzorgcoach tot ze plots zelf mantelzorger werd van haar man. Helaas moest ze veel te snel afscheid nemen van hem en werd ze overspoeld met verdriet en rouw. Vandaag is Nicole een bezige bij die de draad terug opneemt, zonder het verdriet uit de weg te duwen.
Er is geen handleiding voor
Hoewel ze een opleiding volgde om mantelzorgers te ondersteunen, kwam Nicole nu in een andere rol te zitten. “Ik was wel al mantelzorger voor mijn ouders, al ligt dat eerder ‘binnen de verwachtingen’. Voor mijn partner zorgen was voor mij emotioneel veel moeilijker.”
En toen, heel plots, moest Nicole afscheid nemen van haar geliefde partner. Een rollercoaster van emoties gierde door haar lijf. “Op zoiets kan je je niet voorbereiden en er is geen handleiding voor rouwen: iedereen beleeft dit anders. Gelukkig kon ik dan wel op mensen rondom mij rekenen en ging ik ook enkele keren bij een rouwconsulent.”
Nicole ging al enkele keren naar een herdenkingsmoment van haar partner. Ze geeft aan dat dit een dubbel gevoel heeft voor haar: “Op zo een moment herbeleef je opnieuw alle rouwemoties. Daar komen veel tranen bij en die hou ik niet (meer) tegen. Enerzijds wil ik die emotie toelaten en doet het deugd als mensen die mee omarmen, anderzijds wil ik ook vooruit.”
(H)Erkenning zoeken
En vooruitgaan, dat deed ze. Ze kiest bewuster voor zichzelf. “Ik ben wat egoïstischer geworden. Ik kies nu meer voor mezelf dan voor een ander. Ik kom veel buiten, maar ik kies wat ik wil doen, met wie en wanneer.”
“Wat mij helpt is dat ik mensen rondom mij heb waarmee ik het verdriet kan delen. En vooral mensen die hetzelfde meegemaakt hebben. Die (h)erkenning van lotgenoten is zoveel waard. Ik heb een nicht die ook haar man verloren heeft en bij haar kan ik mijn verhaal/moeilijke momenten kwijt. Bij haar kan ik mijn emotie toelaten omdat ze het helemaal begrijpt. Ook omgekeerd kan zij bij mij terecht met haar verdriet.
Uiteraard is zij er niet altijd. Als ik alleen ben met mijn verdriet, dan bel ik haar of iemand van wie ik weet dat hij/zij wil en kan luisteren zonder oordeel. Na zo’n telefoontje heb ik mijn hart kunnen luchten en dan herpak ik mij: kom, we gaan door! We gaan vooruit!”
Vandaag zien we een vrolijke, authentieke dame met een goedgevulde agenda. Ze zoekt de mensen en plekken op waar ze gehoord wordt, ze engageert zich voor iets waar ze energie uithaalt en vult haar tijd op met warme mensen. “Het lokaal dienstencentrum In Kompanie is zeker een plek waar ik wist dat ik terechtkon en ik heb dat ook gedaan en dat deed mij deugd. Daar word naar je geluisterd. Weten dat je daar terechtkan, is al heel wat. Nu ben ik ook vrijwilliger bij het lokaal dienstencentrum. Ik bel mensen op die eenzaam zijn (cfr. Luisterlijn). Dat helpt mij om betrokken te zijn in iets. Het voelt wat als ‘mijn werk’ en dat geeft mij voldoening.”
